.png "English"){kind=small}
Φαίνεται πως κάποιες φορές, οι φήμες και οι ιστορίες, άπαξ και δημιουργηθούν αποκτούν τη δική τους ζωή και υπόσταση. Μια ζωή που εξελίσσεται και ίσως κάποιες φορές μπορεί να μετατρέψει μια φανταστική ιστορία σε πραγματικότητα. Κάτι τέτοιο μοιάζει να έγινε με την ιστορία του δακρυσμένου αγοριού που απεικονίζονταν σε μερικές χιλιάδες πίνακες, συνηθισμένους πίνακες που μπορούσε να δει κανείς κρεμασμένους στους τοίχους πολλών εργατικών οικογενειών της Αγγλίας. Μια λίγο ασυνήθιστη πυρκαγιά που άφησε έναν τέτοιο πίνακα ανέπαφο και μια εφημερίδα που έψαχνε επίμονα για ένα φλέγον θέμα για να αυξήσει την κυκλοφορία της, ήταν αρκετά για να πυροδοτήσουν έναν αστικό θρύλο που σύντομα θα άρχιζε να αποκτά διαστάσεις... πραγματικότητας!
Η ΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΑΣ
Η κατάρα του δακρυσμένου αγοριού εμφανίστηκε ξαφνικά ένα πρωινό του 1985. Η εφημερίδα Sun, η δημοφιλέστερη εφημερίδα στον αγγλόφωνο κόσμο εκείνη την εποχή, εξέδωσε στην σελίδα 13 της έκδοσης της 4ης Σεπτεμβρίου μία ιστορία με τίτλο: «Η Φλεγόμενη Κατάρα του Δακρυσμένου Αγοριού». Ανέφερε πώς ο Ron και η May Hall κατηγόρησαν για πυρκαγιά που κατέστρεψε το εσωτερικό της κατοικίας τους στο Rotherham (μια μεταλλευτική πόλη στο νότιο Yorkshire) ένα φτηνό πίνακα που απεικόνιζε ένα νήπιο με δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό του. Η φωτιά ξέσπασε από ένα μαγειρικό τηγάνι στην κουζίνα της 27χρονης κατοικίας τους και εξαπλώθηκε ταχύτατα. Όμως, παρά τη μεγάλη ζημιά στα δωμάτια του κάτω ορόφου, η κορνιζαρισμένη εικόνα του Δακρυσμένου Αγοριού παρέμεινε άθικτη. Συνέχισε να κρέμεται εκεί, περιστοιχισμένη από μια εικόνα καταστροφής.
Κανονικά, μια φωτιά από τηγάνι δεν θα δικαιούνταν περισσότερο από δύο παραγράφους σε μια τοπική εφημερίδα. Αυτό που μεταμόρφωσε την ιστορία σε πρώτη σελίδα στην επιφανέστερη βρετανική εφημερίδα, ήταν η παρεμβολή του αδερφού του Ron Hall, Peter, πυροσβέστη στο Rotherham. Ένας συνάδελφος του Peter, ο αξιωματικός του πυροσβεστικού σταθμού Alan Wilkinson, ανέφερε ότι γνώριζε πολυάριθμες άλλες περιπτώσεις όπου απεικονίσεις του Δακρυσμένου Αγοριού είχαν εμφανιστεί άθικτες στα ερείπια σπιτιών κατεστραμμένων από πυρκαγιά.
Μια φωτογραφία του «Δακρυσμένου Αγοριού» συνόδευε το άρθρο με τη λεζάντα να γράφει: «Δάκρυα για φόβο...το πορτραίτο που οι πυροσβέστες θεωρούν καταραμένο». Οι σχετικοί πυροσβέστες δεν είχαν στην πραγματικότητα χρησιμοποιήσει τη λέξη «καταραμένος», παρόλ' αυτά η αναφορά της εφημερίδας είχε συμβάλλει στο να αποκτήσει η ιστορία εξασφαλισμένη αξιοπιστία. Η εφημερίδα πρόσθετε ότι είχαν πουληθεί περίπου 50.000 πίνακες με την εικόνα του δακρυσμένου αγοριού και με την υπογραφή 'G Bragolin' σε υποκαταστήματα βρετανικών πολυκαταστημάτων, συγκεκριμένα στις εργατικές περιοχές της βόρειας Αγγλίας. Θα μπορούσε να δει κανείς παραδείγματα κρεμασμένων πινάκων στα μπροστινά δωμάτια οικογενειακών σπιτιών σε όλο το έθνος, και μια ιστορία πρότεινε ότι είχαν πουληθεί γύρω στα 250.000 πίνακες.
Στις 5 Σεπτέμβρη του 1985, η Sun παρουσίασε τη συνέχεια της ιστορίας αναφέροντας ότι πολυάριθμοι τρομαγμένοι αναγνώστες, θύματα της κατάρας του Δακρυσμένου Αγοριού, είχαν πλημμυρίσει τα τηλέφωνα της εφημερίδας... Όλοι φοβούνταν ότι η κατοχή ενός πίνακα του αγοριού που κλαίει θα τους φέρει γρουσουζιά. Οι αναγνώστες έμειναν με μια συντριπτική εντύπωση ενός υπερφυσικού δεσμού που ενισχυόταν από τη χρήση λέξεων όπως «κατάρα», «γρουσουζιά», «φοβισμένοι», «τρομοκρατημένοι».
Ο επικεφαλής του πυροσβεστικού σταθμού του Rotherham Alan Wilkinson ο οποίος, όπως προέκυψε, είχε καταχωρήσει στο ημερολόγιό του 50 πυρκαγιές σχετικές με το «Δακρυσμένο Αγόρι», απέρριψε κάθε σχέση με το υπερφυσικό, όντας πεπεισμένος ότι οι περισσότερες από αυτές οφείλονταν στην ανθρώπινη απροσεξία. Αλλά παρά τον πραγματισμό του, δεν μπορούσε να εξηγήσει πώς οι πίνακες είχαν γλιτώσει από πύρινες κολάσεις οι οποίες παρήγαγαν θερμότητα αρκετή για να ξηλώσει τον σοβά από τους τοίχους. Η σύζυγός του είχε τη δική της θεωρία: «Πάντα πίστευα ότι είναι τα δάκρυα που κατασβήνουν τη φωτιά».
Η Sun δεν ενδιαφερόταν για την εύρεση μιας λογικής εξήγησης. Αγνόησε τα σχόλια του Wilkinson και ισχυρίστηκε ότι «οι επικεφαλής της πυροσβεστικής δεν έχουν βρει λογική εξήγηση για έναν αριθμό πρόσφατων περιστατικών».Πολύ σύντομα μετά, προέκυψε ότι τα «καταραμένα» αντίτυπα δεν ήταν όλα αντίγραφα του ίδιου πίνακα, ούτε είχαν φτιαχτεί όλα τα αντίτυπα από τον ίδιο καλλιτέχνη. Το πορτραίτο που διασώθηκε από την πυρκαγιά του Rotherham και που αρχικά προκάλεσε τον φόβο ήταν υπογεγραμμένο από τον ζωγράφο G Bragolin.
Η ιστορία συνεχίστηκε: «Από όλη την Ευρώπη έφτασαν αναφορές του γρουσούζικου πίνακα του Δακρυσμένου Αγοριού να προκαλεί φωτιές. Ο Seville επίσης θεωρήθηκε γρουσούζης και κανένας δεν του ανέθεσε να ζωγραφίσει, ούτε κοιτούσε τους πίνακές του.
Το 1976 ένα αυτοκίνητο εξερράγη μέσα σε φλόγες στα περίχωρα της Βαρκελώνης αφού προσέκρουσε σ' έναν τοίχο.
Το θύμα αποτεφρώθηκε χωρίς να μπορεί να αναγνωριστεί, αλλά ένα μέρος του διπλώματος οδήγησης στο ντουλαπάκι αυτοκινήτου κάηκε μόνο μερικώς. Το όνομα του διπλώματος ήταν ενός 19χρονου που ονομάζονταν Don Bonillo.»
Θα μπορούσε αυτός να είναι το ίδιο ορφανό που οι χωρικοί γνώριζαν ως «Διάβολο»; Σε μια εκπομπή για ταλέντα, ο Charles Fort αναφέρθηκε σε αυτούς τους ανθρώπους ως ιδιοφυΐες φωτιάς (fire genii) « Με τον όρο ιδιοφυής εννοώ κάποιον που δεν μπορεί να αποφύγει τη γνώση της φωτιάς, επειδή δεν μπορεί να αποφύγει την πυρπόληση πραγμάτων».
Ενώ η ύπαρξη μερικών δημιουργών φωτιάς όπως το τηλεκινητικό μέντιουμ Nina Kulagina, είναι καλά τεκμηριωμένη, αυτή δεν ήταν η περίπτωση του Don Bonillo. Η πηγή της ιστορίας του Slemen είναι άγνωστη και ο μυστηριώδης «George Mallory» αποδεικνύεται ότι είναι τόσο ανεξιχνίαστος όσο και ο «Franchot Seville» ή ο «Giovanni Bragolin».
Η εμφάνιση της ιστορίας του Don Bonillo ολοκληρώνει τη μεταμόρφωση της «κατάρας του Δακρυσμένου Αγοριού» από την αφάνεια των εφημερίδων σε ένα απόλυτα ζωντανό αστικό μύθο προσβάσιμο στον καθένα διαμέσου του παγκόσμιου Διαδικτύου.
Η έλλειψη οποιασδήποτε πραγματικής βάσης για τον θρύλο του Bonillo δεν κατάφερε καθόλου να αποδυναμώσει τη δημοτικότητά του.
Η ΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΡΑΣ
Η κατάρα του δακρυσμένου αγοριού εμφανίστηκε ξαφνικά ένα πρωινό του 1985. Η εφημερίδα Sun, η δημοφιλέστερη εφημερίδα στον αγγλόφωνο κόσμο εκείνη την εποχή, εξέδωσε στην σελίδα 13 της έκδοσης της 4ης Σεπτεμβρίου μία ιστορία με τίτλο: «Η Φλεγόμενη Κατάρα του Δακρυσμένου Αγοριού». Ανέφερε πώς ο Ron και η May Hall κατηγόρησαν για πυρκαγιά που κατέστρεψε το εσωτερικό της κατοικίας τους στο Rotherham (μια μεταλλευτική πόλη στο νότιο Yorkshire) ένα φτηνό πίνακα που απεικόνιζε ένα νήπιο με δάκρυα να κυλούν στο πρόσωπό του. Η φωτιά ξέσπασε από ένα μαγειρικό τηγάνι στην κουζίνα της 27χρονης κατοικίας τους και εξαπλώθηκε ταχύτατα. Όμως, παρά τη μεγάλη ζημιά στα δωμάτια του κάτω ορόφου, η κορνιζαρισμένη εικόνα του Δακρυσμένου Αγοριού παρέμεινε άθικτη. Συνέχισε να κρέμεται εκεί, περιστοιχισμένη από μια εικόνα καταστροφής.
Κανονικά, μια φωτιά από τηγάνι δεν θα δικαιούνταν περισσότερο από δύο παραγράφους σε μια τοπική εφημερίδα. Αυτό που μεταμόρφωσε την ιστορία σε πρώτη σελίδα στην επιφανέστερη βρετανική εφημερίδα, ήταν η παρεμβολή του αδερφού του Ron Hall, Peter, πυροσβέστη στο Rotherham. Ένας συνάδελφος του Peter, ο αξιωματικός του πυροσβεστικού σταθμού Alan Wilkinson, ανέφερε ότι γνώριζε πολυάριθμες άλλες περιπτώσεις όπου απεικονίσεις του Δακρυσμένου Αγοριού είχαν εμφανιστεί άθικτες στα ερείπια σπιτιών κατεστραμμένων από πυρκαγιά.
Μια φωτογραφία του «Δακρυσμένου Αγοριού» συνόδευε το άρθρο με τη λεζάντα να γράφει: «Δάκρυα για φόβο...το πορτραίτο που οι πυροσβέστες θεωρούν καταραμένο». Οι σχετικοί πυροσβέστες δεν είχαν στην πραγματικότητα χρησιμοποιήσει τη λέξη «καταραμένος», παρόλ' αυτά η αναφορά της εφημερίδας είχε συμβάλλει στο να αποκτήσει η ιστορία εξασφαλισμένη αξιοπιστία. Η εφημερίδα πρόσθετε ότι είχαν πουληθεί περίπου 50.000 πίνακες με την εικόνα του δακρυσμένου αγοριού και με την υπογραφή 'G Bragolin' σε υποκαταστήματα βρετανικών πολυκαταστημάτων, συγκεκριμένα στις εργατικές περιοχές της βόρειας Αγγλίας. Θα μπορούσε να δει κανείς παραδείγματα κρεμασμένων πινάκων στα μπροστινά δωμάτια οικογενειακών σπιτιών σε όλο το έθνος, και μια ιστορία πρότεινε ότι είχαν πουληθεί γύρω στα 250.000 πίνακες.
Στις 5 Σεπτέμβρη του 1985, η Sun παρουσίασε τη συνέχεια της ιστορίας αναφέροντας ότι πολυάριθμοι τρομαγμένοι αναγνώστες, θύματα της κατάρας του Δακρυσμένου Αγοριού, είχαν πλημμυρίσει τα τηλέφωνα της εφημερίδας... Όλοι φοβούνταν ότι η κατοχή ενός πίνακα του αγοριού που κλαίει θα τους φέρει γρουσουζιά. Οι αναγνώστες έμειναν με μια συντριπτική εντύπωση ενός υπερφυσικού δεσμού που ενισχυόταν από τη χρήση λέξεων όπως «κατάρα», «γρουσουζιά», «φοβισμένοι», «τρομοκρατημένοι».
Ο επικεφαλής του πυροσβεστικού σταθμού του Rotherham Alan Wilkinson ο οποίος, όπως προέκυψε, είχε καταχωρήσει στο ημερολόγιό του 50 πυρκαγιές σχετικές με το «Δακρυσμένο Αγόρι», απέρριψε κάθε σχέση με το υπερφυσικό, όντας πεπεισμένος ότι οι περισσότερες από αυτές οφείλονταν στην ανθρώπινη απροσεξία. Αλλά παρά τον πραγματισμό του, δεν μπορούσε να εξηγήσει πώς οι πίνακες είχαν γλιτώσει από πύρινες κολάσεις οι οποίες παρήγαγαν θερμότητα αρκετή για να ξηλώσει τον σοβά από τους τοίχους. Η σύζυγός του είχε τη δική της θεωρία: «Πάντα πίστευα ότι είναι τα δάκρυα που κατασβήνουν τη φωτιά».
Η Sun δεν ενδιαφερόταν για την εύρεση μιας λογικής εξήγησης. Αγνόησε τα σχόλια του Wilkinson και ισχυρίστηκε ότι «οι επικεφαλής της πυροσβεστικής δεν έχουν βρει λογική εξήγηση για έναν αριθμό πρόσφατων περιστατικών».Πολύ σύντομα μετά, προέκυψε ότι τα «καταραμένα» αντίτυπα δεν ήταν όλα αντίγραφα του ίδιου πίνακα, ούτε είχαν φτιαχτεί όλα τα αντίτυπα από τον ίδιο καλλιτέχνη. Το πορτραίτο που διασώθηκε από την πυρκαγιά του Rotherham και που αρχικά προκάλεσε τον φόβο ήταν υπογεγραμμένο από τον ζωγράφο G Bragolin.
Η ιστορία συνεχίστηκε: «Από όλη την Ευρώπη έφτασαν αναφορές του γρουσούζικου πίνακα του Δακρυσμένου Αγοριού να προκαλεί φωτιές. Ο Seville επίσης θεωρήθηκε γρουσούζης και κανένας δεν του ανέθεσε να ζωγραφίσει, ούτε κοιτούσε τους πίνακές του.
Το 1976 ένα αυτοκίνητο εξερράγη μέσα σε φλόγες στα περίχωρα της Βαρκελώνης αφού προσέκρουσε σ' έναν τοίχο.
Το θύμα αποτεφρώθηκε χωρίς να μπορεί να αναγνωριστεί, αλλά ένα μέρος του διπλώματος οδήγησης στο ντουλαπάκι αυτοκινήτου κάηκε μόνο μερικώς. Το όνομα του διπλώματος ήταν ενός 19χρονου που ονομάζονταν Don Bonillo.»
Θα μπορούσε αυτός να είναι το ίδιο ορφανό που οι χωρικοί γνώριζαν ως «Διάβολο»; Σε μια εκπομπή για ταλέντα, ο Charles Fort αναφέρθηκε σε αυτούς τους ανθρώπους ως ιδιοφυΐες φωτιάς (fire genii) « Με τον όρο ιδιοφυής εννοώ κάποιον που δεν μπορεί να αποφύγει τη γνώση της φωτιάς, επειδή δεν μπορεί να αποφύγει την πυρπόληση πραγμάτων».
Ενώ η ύπαρξη μερικών δημιουργών φωτιάς όπως το τηλεκινητικό μέντιουμ Nina Kulagina, είναι καλά τεκμηριωμένη, αυτή δεν ήταν η περίπτωση του Don Bonillo. Η πηγή της ιστορίας του Slemen είναι άγνωστη και ο μυστηριώδης «George Mallory» αποδεικνύεται ότι είναι τόσο ανεξιχνίαστος όσο και ο «Franchot Seville» ή ο «Giovanni Bragolin».
Η εμφάνιση της ιστορίας του Don Bonillo ολοκληρώνει τη μεταμόρφωση της «κατάρας του Δακρυσμένου Αγοριού» από την αφάνεια των εφημερίδων σε ένα απόλυτα ζωντανό αστικό μύθο προσβάσιμο στον καθένα διαμέσου του παγκόσμιου Διαδικτύου.
Η έλλειψη οποιασδήποτε πραγματικής βάσης για τον θρύλο του Bonillo δεν κατάφερε καθόλου να αποδυναμώσει τη δημοτικότητά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου